Hoogtepunten en dieptepunten

Afgelopen weken is er zoveel gebeurd, helaas was dit niet alleen maar positief nieuws. Wel heb ik geprobeerd om aan alles een positieve draai te geven. 

1. Op dinsdagochtend 8 oktober werden wij gebeld door een andere vrijwilligster met heel slecht nieuws. De directeur van de school had zelfmoord gepleegd. Een schok voor ons allemaal. We wisten dat er wel wat problemen waren maar dit hadden wij nooit verwacht en de rest van het personeel ook niet. Alle lessen werden de hele week geschorst en wij werden verwacht om die middag bij een bijeenkomst te zijn.
Ik dacht dat het een bijeenkomst was, het was de condoleance al. Dus binnen 12u na zijn vondst lag hij opgebaard en al in zijn kist. 

Tranen liepen over mijn wangen toen zijn moeder schreeuwend en huilend de zaal binnen kwam. Alle emoties worden hier anders verwerkt en het gaat er vaak uitbundiger aan toe maar dit was hartverscheurend.
Met een brok in mijn keel kwam ik zo ook tot de conclusie dat mijn thuis nu heel ver weg is en dat ik iedereen toch wel mis.  

De volgende dag was de kerkdienst (en dus is die binnen 30u begraven), geheel in Spaans met veel bloemen, kleuren, gehuil, preken, bidden en zang. Van de spanning kregen de vrijwilligers nog de slappe lach in de kerk want de vrouw die een solo moest doen was enorm schor en ik heb denk ik nog nooit iemand zo vals horen zingen. Het contrast was enorm tussen haar en die van een andere vrouw die een solo zong. 
Het was bijzonder om mee te maken, maar liever niet weer. 

2. Ik heb altijd gedacht dat ik door het land uit te gaan een nieuw visum zou krijgen voor 90dagen. In alle landen in zuid Amerika kan dit, behalve In Ecuador. Probleempje dus aangezien ik hier 143 dagen wil blijven. Helemaal als je vraagt aan de ambassade in Ecuador  wat nu te doen, want mijn vlucht gaat pas op 22 december en ze je vertellen dat je in den haag een visum kan aanvragen. Uhm? Ik zit in Ecuador? 

Na contact te hebben gelegd met de ambassade in Nederland bleek Gelukkig dat ik nog 1 optie had, door weer naar Quito te reizen en bij de immigratie van het ministerie van buitenlandse zaken te vragen/smeken om verlening. Aankomende vrijdag zal ik met m'n paspoort, pasfoto's, bankgegevens (of ik wel genoeg geld heb om tot het einde van de reis te kunnen leven) en m'n bewijs van boeking terugvlucht deze optie proberen. 

En anders? Dan ben ik illegaal hier en moet ik bij het verlaten van Ecuador een onbekend bedrag aan boete betalen en mag ik voorlopig niet terug komen in Ecuador. 

3. Er werken best wel veel moeders van kinderen op school. Bij deze moeders ben ik inmiddels erg bekend omdat ik een paar van hun kinderen heb kunnen helpen met bijvoorbeeld de kussentjes, aanpassingen voor EVO's en het aanpassen van kinderstoelen. Inmiddels weten ze dus redelijk wat ik doe hier. Voor elk probleempje wat zij denken te kunnen oplossen met een product van mij komen ze naar mij toe om het 'beste' voor hun kind te kunnen krijgen. Aan de ene kant heel vlijend en leuk maar ze willen dromen waar maken. Ik kan niet een product maken zodat een kind ineens wel kan lopen en vooral 'normaal' kan zijn. Veel moeders zien niet in dat hun kind speciaal is en anders is dan andere kinderen. En dat vind ik soms best moeilijk, ik kan hun kind niet 'beter' maken, alleen helpen in de dagelijkse moeilijkheden. 

Daarnaast zijn er vele ouders die niet willen dat kun kinderen met aangepaste schoenen lopen, hun niet ophalen vanaf de bushalte (doet mij pijn om een blind meisje de weg te zien zoeken naar huis zonder dat de deur open gaat en je dan hoort: 'dat is altijd zo'), hun kinderen niet hun eigen gang laten gaan met bijvoorbeeld proberen te lopen maar dus altijd optillen of in een rolstoel zetten, zo zullen ze nooit de mogelijkheid krijgen om maar iets zelf te kunnen doen en zal hun motoriek ook niet verbeteren. 

4. Ik blijk tot nu toe een instelling van m'n camera te zijn vergeten... Hierdoor zijn alle prachtige foto's maar van magere kwaliteit in het groot. Heel erg balen want de mooiste foto's heb ik inmiddels wel gemaakt. 

Gelukkig zijn er afgelopen ook zoveel mooie momenten geweest. Een greep uit die momenten zijn:

1. Op school word ik gezien als een van de belangrijkste personen. Iedereen wilt helpen, maakt niet uit met wat. Zo praat de schoonmaakster elke dag minstens 30min met mij omdat ze mijn Spaans wilt verbeteren (lukt nog niet echt ;)) en denken leraren mee over oplossingen voor de kinderen. Kortom het geeft mij een voldaan gevoel om hier te kunnen werken en om ook maar iets voor de kinderen te kunnen betekenen. 

Inmiddels heb ik al 20 kinderen kunnen blij maken met een nekkussentje, dit is nog niet genoeg en dus worden er nog minstens 10 bij gemaakt. Daarnaast heb ik nog meer enkel-voet-ortheses aangepast, ben ik nog steeds bezig met de lepels, heb ik een kussen aangepast zodat die aan de stoel kan worden vastgemaakt en heb ik een stoelverkleining gemaakt. Kortom genoeg gedaan en er is nog genoeg te doen!

2. De weekenden zijn heerlijk. Elk weekend zie ik weer wat nieuws en maak ik veel mee. Zo was ik in het weekend van 5 oktober op een lokaal festival terecht gekomen. De bedoeling hierbij was om in een afgezet gebied binnen 60sec een varken ingesmeerd met olie eruit te tillen. Wou je het varken winnen dan had je nog is 3min om deze buiten dit gebied te vangen. 
Tot twee keer toe lukte het en dat was dan ook 1 groot feest. Ik heb het maar niet geprobeerd..

Afgelopen weekend ben ik met mijn 2 huisgenoten naar de kust afgereisd. We hebben van alles gedaan maar vooral genoten van de zon, strand en feestjes. 
Leuk om te vertellen is dat ze hier een 'rondje' geven op een totaal andere manier dan in Nederland. Hier kopen ze aan de bar een grote bier ($1,50 = €1.10) van 1L en nemen er dan bijvoorbeeld 4 glazen bij om zo iedereen te geven. Zijn de glazen op? Dan word het flesje gewoon rond gegeven, geen probleem. Alles word gedeeld. 

3. In Nederland sport ik veel. Na 2mnd niks gedaan te hebben en te hebben bevonden dat m'n spieren echt wel zijn afgenomen in volume vond ik het tijd om weer is in beweging te komen. Een atletiekbaan hebben ze hier wel, maar er word niks gedaan. Daarom zit ik tegenwoordig op bailar therapy. Dit is een soort van zumba (fitness op muziek) en er zit een behoorlijk tempo achter. 2 avonden per week dans ik mij dan ook volledig in het zweet. Dit word gesubsidieerd door de overheid omdat de mensen hier aan de zware kant zijn, geen geld hebben en ze te motiveren om gezond te leven en het is dus volledig gratis, prima! 

4. Naar de kapper voor $2,-! Zulke prijzen moeten ze ook in Nederland hebben. ik was bang dat de kapster mijn haren zou verknippen maar het is redelijk goed gegaan, ze was alleen een pluk vergeten. Maar hier geen uitgebreide behandeling met shampoo, haren uitwassen en mega lang uitkammen. Gewoon de schaar er in (ja met droog haar) en hier en daar wat er af. 

5. Inmiddels word ik hier geen Lise meer genoemd maar Grandota. Je raad het al grandota is mega, enorm, meer dan groot. Een bijnaam die een kind mij op school gaf omdat ze niet kon geloven dat een vrouw (persoon waarschijnlijk ook) zo lang kan zijn.

Een ander jongetje noemt mij een clown omdat ik lang, blond, blauwe ogen en krullen heb. Hij vind mij er raar uit zien. Schatje is het toch? 

Lieve allemaal, bedankt voor alle berichtjes, vind ik nog steeds heel fijn om te lezen. Hopelijk gaat het snel minder hard regenen in Nederland en laat de zo'n zich nog af en toe zien! (Ik heb ook elke dag minstens 15min en Max 2u regen/storm hoor!!) 

Een liefdevolle zonnige groet vanuit de luidruchtigste kerk van Ecuador, Grandota. 

P.s ik heb al een behoorlijke tijd een ecuadoriaans nummer (ben niet meer te bereiken op m'n Nederlandse nummer), +593 99 272 1038..