Een nieuwe week, nieuwe gebeurtenissen.

Ecuador is Ecuador niet als er elke week niet iets nieuws gebeurd. 

Inmiddels hebben we al 3 nieuwe directeuren gezien (zie mijn blog over hoogte en dieptepunten waarin ik beschrijf dat Manuel de directeur zelfmoord pleegde). Maar waarom zijn er dan al 3 na hem geweest? 

De eerste, Samuel is een leraar die eigenlijk de plicht niet op zich wou nemen maar hij was eigenlijk wel de beste kandidaat en dus offerde die zich op. Na een maand hard werken besloten de hoge bazen van het onderwijs dat hij niet de geschikte man zou zijn omdat hij oa actief is in een politieke partij die deze hoge bazen niet zouden ondersteunen. Kortom Samuel kreeg van hun niet de juiste papieren en mag daarom weer actief zijn als leraar. 

Door de hoge bazen werd toen Rosita aangewezen, Rosita is ook een lerares. Alleen toen Rosita dit hoorde barstte ze in huilen uit dat ze dat nooit zou willen. Maar de bazen hadden gekozen en dus was Rosita 2 hele dagen directrice.

Toen kwam Mario (de leraar van de houtwerkplaats) dat hij misschien dan beter directeur kon worden, de hoge bazen stemde in en dus is Mario nu directeur. 
De directeur is nog geen 2 weken aan het werk en hij beland in de gevangenis. Ja... Maar hij is alweer vrij en aan het werk want hij had alleen een ongeluk veroorzaakt en dan word je standaard in de gevangenis geplaatst tot het onderzoek is afgelopen...

Kortom de kinderen op school weten vaak zelf niet meer wie er nou de directeur is, maar dat maakt de pret op school er niet minder op. Alleen kunnen de kinderen nu niet meer schroeven los draaien, gaten boren, en planken in stukken zagen omdat er geen eind verantwoordelijke meer is. Maar als ik in de werkplaats bezig ben komen genoeg kinderen langs die willen helpen en dus geef ik ze dan maar een plank die ze aan gort kunnen zagen :) 

Op school hebben we ook een afscheid gehad van 2 leraren. De hele dag was er wat door de kinderen georganiseerd en in de middag aten we met zijn allen luxe en daarna gingen de tafel op zij en dansten we de hele nacht door.. 

Elk weekend is ook weer anders... 
Zo ben ik een lang weekend naar Riobamba geweest om daar in dienst van een andere organisatie informatie in te winnen. Er is namelijk een familie en een andere "speciale" school die door een Duitse organisatie word ondersteund, Anna en ik moesten wat dingen uitzoeken voor hun.

Zo zijn we met een gezin naar de tandarts gegaan en hebben we deze hele familie ontmoet. Ik ben nog steeds verliefd op Solange. Net zoals ik de bijnaam: Grandota! 

Maar ook hebben we de 'speciale' school bezocht en hebben we ervaren hoe ook een school goed georganiseerd kan zijn... 
Daarnaast hebben we een familie ontmoet (vrienden van de Duitse organisatie) die ons heel Riobamba heeft laten zijn en we mochten als speciale gasten mee uiteten.

Als klap op de vuurpijl bezochten we dat weekend ook nog de enigste trein die nog rijd in Ecuador. En dat is meteen een hele bijzondere! Want? Over 200m moesten we namelijk 600m in hoogte afleggen. Tig honderd jaar geleden hebben zee aar een zogeheten zigzag route voor bedacht. Je gaat dus zigzaggend (eerst rij je vooruit en dan achteruit) de berg op/af. Mooie techniek en vooral een erg mooi landschap.

Kortom een heel leuk weekend omdat we zo echt even konden kijken in de ecuadrioaanse families.

Ook ben ik weer wezen raften, de guides hadden mij verteld dat het water in december hoger zou staan dan in september toen ik met Martijn was wezen raften en daarom zou het spectaculairder moeten zijn. 
Spectaculair werd het, ik werd omdat de boot kantelde en omhoog schoot uit de boot gegooid (als enigste) en kwam zo helaas weer in een stroomversnelling terecht. Ik deed braaf m'n beentjes naar voren en dreef zo naar beneden, alleen was daar een omhoog staande rots waar ik keihard tegen op knalde en daardoor rond draaide en zag daardoor dat er 2 boten vlak achter mij zaten. Ik raakte in lichte paniek want wou echt niet onder een boot komen. Ik knalde tegen nog een steen en ging even kopje onder. Toen ik boven kwam werd ik uit het water getrokken en bleek dat ik een te harde klap op m'n knie had gehad en dat die niet meer kon buigen. Ik mocht niet meer mee varen en moest zittend in de boot met veel pijn de laatste 10min doorkomen. 
Bij het eindpunt werd ik naar boven gedragen, arme jongen... En uiteindelijk bleek dat mijn laterale ligament is aangetast en dat de knie is gekneusd. Met rust wat paracetamolletjes en langzaam lopen gaat het al een stuk beter maar de pijn is helaas nog niet weg.  

Van mijn lieve sinterklaasje had ik geld op mijn bankrekening gekregen om naar de masseur te gaan, dat laat ik mij niet 2x zeggen. Gister ben ik vroeg opgestaan en ben ik alleen naar Baños gegaan. Hier heb ik eerst heerlijk 2u in een warm bad gelegen en gekeken en genoten van alle Ecuadorianen. De zwaarlijvige vrouw in badpak met daaroverheen een witte net legging ben ik helaas niet vergeten. Maar ook een echte traditionele familie die hier komt baden met hun mooie sieraden nog om. En dan niet te vergeten dat bijna alle mensen hier hun ondergoed onder hun zwempak aanhebben, en dat bij de kleine kinderen de badpakken veels te groot zijn en bij de volwassenen veels te klein. 
De massage was heerlijk en de spieren rondom m'n knie zijn nu wat losser en m'n huidje voelt weer als nieuw aan. 

Nu is het nog exact 2 weken voordat ik naar huis kom, ik heb er vrede mee en heb heel veel zin om terug te komen. Tot die tijd moet ik nog even hard op school werken en heb ik als afsluiting met school een echte kerstfeest (inclusief lootjes trekken!) 

Een zonnige kus en intense knuffel,
Lise 

P.s 
Lieve geheime sint,
Een kado voor het liefste kind?
Gelukkig ben ik niet vergeten, 
En zijn niet alle pepernoten aangevreten.
Martijn en ik zijn benieuwd naar het kado,
Hopelijk is het cupido!