Dag 104, nog 39 te gaan.

Ja.. je leest het goed, het aftellen is voor mij al begonnen. De laatste weken zullen zo snel gaan dat ik maar ben bij gaan houden hoeveel dagen ik hier nog kan genieten. Voor ik het weet zet ik weer voet aan land in Nederland. Tot die tijd geniet ik hier nog even volop. 

In het weekend van 1 november ben ik met m'n huisgenoten naar Misahuallí gegaan. Een toeristisch plaatsje op ongeveer 3u van Puyo. Waarom het toeristisch is? Er komen hier 2 grote rivieren samen, waardoor er volop gezwommen kan worden in de beeldschone natuur. En er lopen aapjes vrij rond. Aapjes die zonnebrillen stelen, van ijsjes houden, snoepjes van kleine kinderen afpikken en je erg kunnen laten schrikken. 
Wij waren hier ook om voor een hotel foto's te schieten zodat zij deze op haar website kon plaatsten, wij mochten inruil daarvoor 2 nachten gratis slapen. 

S'ochtends schoten we de foto's en s'middags vertrokken we naar Laguna azul. Een prachtig landschap waar jawel weer een grote rivier stroomt. Hier hebben we heerlijk kunnen zwemmen en genoten van de wonderschone natuur. 

Afgelopen weekend, 9 november vertrokken we met een boel mensen naar Latacunga. Hier was ik in september ook al geweest en toen hadden we geluk dat het mama negra festival precies toen was, nu vertrokken we hierheen speciaal voor het mama negra festival. Ja het festival is 2x.. In september klein en alleen voor de lokale bewoners. En in november Het grootste festival van Ecuador, dat hebben we geweten ook! 

Een enorme parade volop dans, muziek, gelach en heel veel alcohol. Als blanke, blonde gringo's die op de eerste rij zaten vielen we nogal op en dus heb ik iets te veel shotjes alcohol gehad, met heel veel (oude) mannen gedanst, is heel vaak m'n ziel gereinigd, heb ik verschillende liefdes verklaringen gehad (als afsluiter van de verklaring krijg je nog een extra shotje), heb ik de meeste presentjes gehad en heb ik een cavia mogen kussen. 

Maar als klap op de vuurpijl ontmoette we een hoge chief van de parade, de kapitein en werden we op zijn feestje uitgenodigd en kregen we de hele avond gratis eten en natuurlijk gratis alcohol. Als speciale gasten werd er goed op ons gelet en mochten we niet te ver van zijn onderdanen verwijderd zijn. 
Uiteindelijk betaalde de kapitein de taxi naar het hostel en lagen we om 23u kapot van dag feesten (9-23u) veilig in bed. 
Want ja.. elk jaar sterven er minstens 2 mensen... Met z'n 4en verloren we alleen 2 telefoons en was er een schoen stuk, valt mee toch? ;) (ik heb alles nog!) 

Doordeweeks werk ik nog hard (soms dan..) op school.  Er zijn nog steeds verschillende projecten die lopen. Er zijn vooral veel kleine projecten, zoals aanpassingen voor de rolstoelen (voetbeugels, hoofdsteunen, zijsteunen en zittingen die worden aangepast, hernaaid, hersteld en gemonteerd) maar inmiddels heb ik ook succes geboekt met een zogenoemde zitjeans. 

Voor Brittany (de liefste en vooral schattigste downie die ik ken) heb ik dit bedacht omdat Brittany moeite heeft met rechtop zitten zonder dat mama haar helpt. Door een jeans te vullen met schuim en haar tussen de benen te zetten heeft zij het idee dat ze tussen de benen van mama zit. En je raad het al Brittany zit sinds die tijd 'los' en mama kan haar benen gebruiken om andere dingen te doen. 

Inmiddels zijn er 3 jeans gemaakt en worden door verschillende groepen gebruikt, zo ook voor de stimulatie groep om de kinderen te kunnen stimuleren met verschillende dingen vanuit een handige zit positie maar ook voor de zwaar gehandicapten groep om ze een betere en vooral andere lighouding te kunnen geven.

Daarnaast ben ik voor mijn verborgen schat Karin een tafel aan het maken voor op haar rolstoel (hout en doormiddel van klittenband vast te maken aan de armleuningen) zodat zij vanuit haar rolstoel kan puzzelen en dat niet zijwaarts hoeft te doen op een andere tafel. En je raad het al ik probeerde de tafel uit of de maten goed waren en mevrouw greep meteen haar blaadje van de tafel verderop en begon meteen met tekenen op haar aangepaste tafelblad. Kijk hier doe ik het voor! Nu zit de tafel in de verf en maandag kan zij deze dan gebruiken. 

Toen ik hier ruim 6wkn geleden arriveerde kon ik nog niks achter de naaimachine, inmiddels kan m'n moeder en oma trots op mij zijn. Want ja ik kan inmiddels ook echt wel wat en ik huiver niet meer om het zelf te proberen. (Natuurlijk is het soms niet al te netjes en gaat het ook nog wel is fout ;))

Vorige week zijn we met de hele school wezen zwemmen in de naastgelegen rivier. Ik kan je vertellen dat was 1 groot feest voor die kinderen. 

Ook zijn er luizen bij kinderen gevonden en hebben we een zogeheten luizen actie opgesteld en hebben we veel kinderen kunnen checken. De boosdoener zat helemaal onder en is grondig ingezeept met alcohol (ze rook helemaal naar de mama negra alcohol) en nu maar hopen dat ze nieuwe bed lakens krijgt thuis en dat alles word gewassen. Ik ben gelukkig nog luis-vrij! 

En natuurlijk doe ik met alle te dikke mama's uit Ecuador nog vrolijk de bailar therapy lessen. Inmiddels kent iedereen mij en mag ik vooraan plaatsnemen omdat ik de standaard pasjes al zo goed weet. 

Helaas minder goed nieuws over m'n camera, die heeft het na ruim 3000 foto's begeven. Kortom foto's worden door mijn lieve huisgenoten gemaakt of met m'n mobiel... Helaas. 

Lieve allemaal bedankt voor alle berichtjes, vind ik nog steeds heel leuk om te lezen. Hopelijk gaat alles goed! 

Liefsxx Lise